43. ŚW. ANDRZEJA APOSTOŁA*
ŚWIĘTO

         1. Pierwsze spotkanie z Jezusem.
           2. Apostolstwo przyjaźni.
           3. Ostateczne powołanie. Oderwanie się i gotowość pójścia za Panem.

43.1 Poszli więc i zobaczyli, gdzie mieszka, i od tego dnia pozostali u Niego. Było to około godziny dziesiątej[1].

Jak podaje nam Ewangelia, Jezus powołał Andrzeja i Jana jako pierwszych Apostołów. Gdy tylko Nauczyciel rozpoczął działalność, natychmiast zaprosił tych, którzy mieli być Mu najbliżsi. Jan Chrzciciel gdy zobaczył przechodzącego Jezusa, rzekł: Oto Baranek Boży[2]. Dwaj uczniowie usłyszawszy te słowa poszli za Panem. Jezus zaś odwróciwszy się i ujrzawszy, że idą za Nim, rzekł do nich: Czego szukacie? Oni powiedzieli do Niego: Rabbi! – to znaczy: Nauczycielu – gdzie mieszkasz? Odpowiedział im: Chodźcie, a zobaczycie. W rzeczy samej było to serdeczne zaproszenie, aby Mu towarzyszyli. Zapewne tego dnia Jezus z boską mądrością i ludzkim wdziękiem opowiedział im wiele rzeczy, oni natomiast pozostali na zawsze z Nim zjednoczeni. Jednym z dwóch, którzy to usłyszeli od Jana i poszli za Nim, był Andrzej, brat Szymona Piotra. Powielu la­tach Jan potrafił odnotować w swojej Ewangelii godzinę tego spotkania: Było to około godziny dziesiątej, czyli około czwartej po południu. Nigdy nie zapomniał tej chwili, kiedy Jezus im powiedział: Czego szukacie? Również Andrzej na zawsze zapamięta ten ważny dzień.

Decydującego spotkania z Jezusem nigdy się nie zapomina. Przyjęcie Pańskiego wezwania, przyłączenie się do kręgu Jego najbliższych jest największą łaską, jaką można otrzymać na tym świecie. Powróć pamięcią do tego szczęśliwego, niezapomnianego dnia, w którym otrzymałeś wyraźne zaproszenie Nauczyciela, ten niezasłużony dar, tym cenniejszy, że pochodzi od Boga, który nadaje życiu sens i oświeca przyszłość. Bywają powołania Boże, które są jakby słodkim i cichym zaproszeniem; inne znów, jak w przypadku św. Pawła, są oślepiające jak błyskawica, która przeszywa ciemność. Są też takie powołania, w których Nauczyciel kładzie po prostu rękę na ramieniu i mówi: Należysz do Mnie! Pójdź za Mną! Wówczas człowiek, pełen radości, idzie, sprzedaje wszystko, co ma i kupuje tę rolę[3], ponieważ w niej znajduje się jego skarb. Wśród wielu darów życia jako znawca poszukujący drogocennych pereł[4] znalazł tę najcenniejszą.

Chodźcie, a zobaczycie. Właśnie o obcowaniu osobistym, dzięki osobistemu doświadczeniu Andrzej i Jan zrozumieli to, czego w ogóle nie zrozumieliby na podstawie samych słów[5]. Dopiero w osobistej modlitwie, w zażyłości z Chrystusem możemy usłyszeć Jego niezliczone zaproszenia i wezwania, żeby iść za Nim. Podczas tej dzisiejszej rozmowy z Nim zastanówmy się, czy mamy uszy wrażliwe na Jego głos, czy naprawdę odpowiadamy na to, czego On się domaga, ponieważ Chrystus przechodzi obok i wzywa nas. Jest nadal obecny w świecie, tak samo rzeczywiście jak dwadzieścia wieków temu, i szuka współpracowników, którzy by Mu pomagali zbawiać dusze. Warto odpowiedzieć tak na to Boże wezwanie.

43.2 Andrzej powiedział do swojego brata Szymona: Znaleźliśmy Mesjasza, to znaczy Chrystusa. I przyprowadził Go do Jezusa[6].

Spotkanie z Jezusem napełniło duszę Andrzeja szczęściem i radością; nową radością, którą natychmiast trzeba się podzielić z innymi. Pierwszą osobą, którą napotkał, był jego brat, Szymon Piotr. Św. Jan Chryzostom pisze, że po tym, jak przebywał z Jezusem, jak rozmawiał z Nim owego dnia, „nie zatrzymał dla siebie tego skarbu, lecz pośpieszył do brata, ażeby podzielić się z nim swoim szczęściem”[7]. Andrzej zapewne z entuzjazmem opowiedział Piotrowi o swoim odkryciu: Znaleźliśmy Mesjasza! – mówi mu głosem człowieka przekonanego i udaje mu się zaprowadzić Piotra, który może był zmęczony po dniu pracy, do Nauczyciela, który już go oczekiwał: I przyprowadził go do Jezusa. Takie jest nasze zadanie: przyprowadzać do Chrystusa naszych krewnych, przyjaciół i znajomych, rozmawiając z nimi z zaangażowaniem, które przekonuje. Takie przepowiadanie właściwe jest duszy, która „napełnia się radością na Jego widok i śpieszy, by głosić innym coś tak wielkiego. Jest to dowód prawdziwej i szczerej miłości, wzajemnej wymiany dóbr duchowych”[8]. Zaiste, ktospotka się z Chrystusem, ten spotyka się z Nim dla wszystkich, po pierwsze dla najbliższych: krewnych, przyjaciół, kolegów...

Rozmawiamy w zażyłości z Chrystusem – może już od wielu lat! – który przeszedł blisko nas: „jak Andrzej, również my, dzięki łasce Bożej, odkryliśmy Mesjasza i sens nadziei, którą winniśmy przekazać naszemu ludowi”[9]. Pan często posługuje się więzami krwi, przyjaźni, żeby wezwać innych ludzi do pójścia za Nim. Te więzy mogą otworzyć bramę serca naszych krewnych i przyjaciół dla Jezusa, który często nie może się do nich dostać z powodu uprzedzeń, obaw, niewiedzy, ograniczenia lub lenistwa. Kiedy przyjaźń jest prawdziwa, nie są potrzebne wielkie wysiłki, by mówić o Chrystusie: zwierzenie takie jest czymś normalnym. Między przyjaciółmi łatwo jest wymieniać opinie, mówić o swoich odkryciach... Byłoby rzeczą nienaturalną, gdybyśmy nie rozmawiali o Chrystusie, który jest najważniejszym odkryciem i motorem naszego działania!

Przyjaźń, przy pomocy łaski Bożej, może być naturalnym, a zarazem nadprzyrodzonym korytem dla ożywczych nurtów apostolstwa głębokiego, działającego jak naczynia włosowate, od człowieka do człowieka. Dzięki naszym słowom pełnym nadziei i radości wielu ludzi, podobnie jak Piotr albo i my sami w swoim czasie, odnajdzie bliskiego sobie Jezusa. „Pewnego dnia – nie chcę mówić ogólnikowo, dlatego ty otwórz swoje serce przed Panem i opowiedz Mu, jak to było właśnie z tobą – może jakiś przyjaciel, jakiś zwyczajny chrześcijanin, taki jak ty, odsłonił przed tobą głęboką i nową panoramę, która jest równocześnie tak stara jak Ewangelia. Podsunął ci możliwość poważnego naśladowania Chrystusa, bycia apostołem apostołów. Utraciłeś może wówczas spokój i już go nie odzyskałeś, dopóki nie odpowiedziałeś Bogu tak, dobrowolnie, ponieważ tak ci się podobało – a wtedy, i to jest jak najbardziej nadprzyrodzone, spokój zamienił się w pokój. I nastała silna, trwała radość, która zanika tylko wtedy, kiedy się od Niego oddalasz”[10]. Ta sama radość, którą odczuliśmy, naśladując Nauczyciela, i której pragniemy udzielić innym.

43.3 Po upływie pewnego czasu, gdy Jezus przechodził obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał dwóch braci: Szymona, zwanego Piotrem, i brata jego Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. I rzekł do nich: Pójdźcie za Mną, a uczynię was rybakami ludzi. Oni natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim[11]. Było to wezwanie ostateczne, dopełnienie owego pierwszego spotkania z Nauczycielem. Andrzej, podobnie jak inni Apostołowie, odpowiedział natychmiast, z całą gotowością. Komentując to ostateczne wezwanie Jezusa i oderwanie się owych rybaków od wszystkiego, co posiadali, św. Grzegorz Wielki poucza, że królestwo niebieskie „jest warte wszystkiego tego, co posiadasz”[12]. Wobec przechodzącego obok nas Jezusa nie możemy niczego dla siebie zatrzymywać. Piotr i Andrzej pozostawili wiele, „zważywszy, że obaj pozo­stawili pragnienie posiadania”[13]. Pan potrzebuje serc czystych i wolnych od przywiązań. A każdy chrześcijanin, który idzie za Chrystusem, powinien praktykować tego ducha wyrzeczenia się zgodnie z własnym powołaniem. W naszym życiu nie może być niczego, co nie należy do Boga. Dlaczego mielibyśmy zatrzymywać coś dla siebie, skoro Mesjasz jest tak blisko, skoro Go widzimy i codziennie z Nim obcujemy?

To oderwanie się pozwoli nam towarzyszyć Jezusowi idącemu ciągle szybkim krokiem, za którym trudno byłoby nadążyć przy nadmiernym obciążeniu. Byłoby czymś smutnym, gdybyśmy pozostali w tyle z powodu bezwartościowych rzeczy. Pan w taki czy inny sposób zawsze przechodzi obok nas i nas wzywa. Czasem czyni to, kiedy jesteśmy w młodym wieku, kiedy indziej zwraca się do nas w wieku dojrzałym, a nawet wtedy, kiedy droga naszego życia jest bardzo krótka, o czym przypomina nam przypowieść o robotnikach w winnicy, którzy zostali najęci o różnych porach dnia[14]. W każdej sytuacji należy odpowiedzieć na to wezwanie z radością, tak jak to uczynili Ewangeliści, którzy ze wzruszeniem wspominają godzinę swego powołania.

Tradycja powiada, że św. Andrzej umarł wysławiając swój krzyż, ponieważ ostatecznie upodobniał go do Nauczyciela: „O, dobry krzyżu, którego spotkała cześć dźwigania członków Pana, krzyżu od dawna oczekiwany i upragniony (...), oddaj mnie mojemu Nauczycielowi, ażeby przyjął mnie przez ciebie odkupionego”[15]. Prośmy dzisiaj i my św. Andrzeja o miłość do krzyża. „Życie przynosi z sobą od czasu do czasu większy krzyż, a dzień w dzień małe krzyżyki, niby małe ukłucia szpilką, które jednak nieraz duszę bardzo dręczą i niepokoją. Przyjmujcie z wyciągniętymi rękami te drobne krzyżyki – Bóg je na was zsyła, z Boskiej są one woli, więc kochajmy je serdecznie, wszak one nas do Boga prowadzą, i to pewniej, bezpieczniej niż największe pociechy. I przed wielkimi krzyżami, które bólem, cierpieniem życie nasze napełniają, uklęknijcie jak święty Andrzej, wołając: «Witaj, krzyżu święty, jedyna moja nadziejo, witaj!»”[16].