Trzydziesty Czwarty Tydzień Zwykły – Piątek
96. ODWIECZNE SŁOWO

1. Lektura Ewangelii.
2. Bóg mówi do nas w Piśmie Świętym.
3. Jak wydobyć owoce.

96.1 Na zakończenie cyklu liturgicznego czytamy w Ewangelii św. to powiedzenie Pana: Niebo i ziemia przeminą, ale moje słowa nie przeminą[1]. Są to odwieczne słowa Jezusa, które pozwalają nam poznać miłość Ojca oraz drogę, którą mamy przebyć, by dojść do Niego. Przetrwały one, ponieważ wypowiedział je Bóg do każdego mężczyzny, do każdej kobiety, którzy przychodzą na ten świat. Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna[2]. „Te dni” to również nasze dni. Jezus mówi nadal, a Jego słowa są zawsze aktualne, bo są święte.

W świetle postaci i nauczania Pana całe Pismo Święte przed Chrystusem nabiera głębokiego sensu. Św. Augustyn pisze dosłownie, że „Prawo było brzemienne w Chrystusa”[3]. W innym miejscu ten święty Doktor twierdzi: „Czytacie księgi prorockie nie widząc w nich Chrystusa: nie ma nic bardziej niesmacznego i niewłaściwego. Odkrywajcie w nich Chrystusa, a to, co czytacie, stanie się nie tylko smaczne, ale wręcz upajające”[4]. To Chrystus odkrywa właściwy sens tego, co zawiera wcześniejsze objawienie: Wtedy oświecił ich umysły, aby rozumieli Pisma[5]. Żydzi, którzy nie przyjęli Ewangelii, pozostali jakby z kufrem zawierającym wielki skarb, ale bez klucza, żeby go otworzyć. Stępiały ich umysły – napisze św. Paweł do chrześcijan w Koryncie. – I tak do dnia dzisiejszego, gdy czytają Stare Przymierze, pozostaje nad nimi ta sama zasłona, bo odsłania się ona w Chrystusie[6], gdyż „ekonomia zbawienia w Starym Testamencie na to była przede wszystkim nastawiona, by przygotować, proroczo zapowiedzieć i rozmaitymi obrazami typicznymi oznaczyć nadejście Chrystusa Odkupiciela wszystkich oraz Królestwa mesjańskiego... Bóg, sprawca natchnienia i autor ksiąg obydwu Testamentów, mądrze postanowił, by Nowy Testament był ukryty w Starym, a Stary w Nowym znalazł wyjaśnienie”[7]. Wzruszający pod tym względem jest dialog między apostołem Filipem a urzędnikiem etiopskim królowej Kandaki, który czytał proroka Izajasza: „Czy rozumiesz, co czytasz” – zapytał go Filip. „Jakżeż mogę rozumieć, jeśli mi nikt nie wyjaśni?”. Wówczas wychodząc z tego tekstu Pisma opowiedział mu Dobrą Nowinę o Jezusie[8]. Kluczem do zrozumienia był właśnie sam Jezus.

Św. Jan Chryzostom w następujący sposób objaśnia ten fragment Dziejów Apostolskich: „Zważ, że ważną rzeczą jest nie zaniedbywać czytania Pisma Świętego nawet w drodze (...). Niech o tym pomyślą ci, którzy nawet w domu go nie czytają, ponieważ są z żoną albo służą w wojsku, albo troszczą się o rodzinę lub o inne sprawy i uważają, że nie należy czynić wysiłku i czytać Pismo Święte (...). Ten etiopski barbarzyńca jest dla nas przykładem: dla tych, którzy prowadzą życie prywatne, dla wojska, dla władz, a także dla kobiet – właszcza tych, które zawsze pozostają w domu – dla tych, którzy obrali życie mnisze. Niech wszyscy wiedzą, że żadna okoliczność nie stanowi przeszkody do pobożnego czytania, które jest możliwe nie tylko w domu, ale także na rynku, w podróży, w licznym towarzystwie, pośród pracy. Nie zaniedbujmy, błagam was, czytania Pisma Świętego”[9].

Kościół stale zalecał jego czytanie, zwłaszcza Nowego Testamentu, w którym zawsze odnajdziemy Chrystusa wychodzącego nam naprzeciw. Kilka minut dziennie pomoże nam lepiej poznać Jezusa i ukochać Go jeszcze bardziej, bo najmocniej kocha się kogoś, kogo się dobrze zna.

96.2 Wszystkie Pisma natchnione przedstawiały drogę, jaką miał przebyć Chrystus[10]. Wszystkie w jakiś sposób zapowiadały Mesjasza. Prorocy opisywali ten dzień i pragnęli dożyć, by Go ujrzeć[11]. Na podstawie Pism uczniowie rozpoznają Chrystusa, którego tylekroć przepowiadano i zapowiadano[12]. Kiedy św. Paweł broni się przed groźbami króla Agryppy, ogranicza się po prostu do stwierdzenia, iż spełniło się to, co zapowiedzieli Prorocy[13]. To jednak nie Chrystus wpatruje się w Proroków i w Mojżesza i jest im posłuszny, ale to oni w swoich opisach z Bożego natchnienia przedstawiali ziemskie istnienie Syna Bożego. Mojżesz napisał o Nim[14]: I Abraham, ojciec wasz, rozradował się z tego, że ujrzał mój dzień – ujrzał go i ucieszył się[15].

Jezus Chrystus odnosi do siebie stare figury: świątyni, manny, skały, węża miedzianego[16]. Dlatego swego czasu powie: Badacie Pisma, ponieważ sądzicie, że w nich zawarte jest życie wieczne: to one właśnie dają o Mnie świadectwo[17]. Kiedy w dzisiejszej Ewangelii św. czytamy, że niebo i ziemia przeminą, ale słowa Pana nie przeminą, mamy tu znak, że zawarte w nich jest całe objawienie Boga: i ta przeszłość, przed Jego przyjściem, jest ważna, ponieważ odnosi się do Niego, który ją wypełnia i wyjaśnia, i to nowe, które On przynosi ludziom, wskazując im jednoznacznie drogę, którą mają kroczyć. Jezus Chrystus jest pełnią Bożego objawienia ludziom. „Jeśliby ktoś jeszcze pytał Boga albo pragnął od Niego jakichś widzeń czy objawień, postąpiłby nie tylko błędnie, lecz również obraziłby Boga, nie mając oczu utkwionych w Chrystusie całkowicie, bez pragnienia jakichś innych nowości. Mógłby wtedy Bóg powiedzieć: «Wszystko już powiedziałem przez Słowo, będące moim Synem i nie mam już innego słowa»”[18].

List do Hebrajczyków naucza, że żywe jest Słowo Boże, skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obusieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca[19]. Codziennie jest nowe, wyraźnie skierowane do każdego, jeśli tylko potrafimy odczytywać je z wiarą. „Przez to zatem objawienie Bóg niewidzialny w nadmiarze swej miłości zwraca się do ludzi jak do przyjaciół i obcuje z nimi, aby ich zaprosić do wspólnoty z sobą i przyjąć ich do niej[20].

W pewien sposób ciągle aktualne są odejścia i powroty syna marnotrawnego, tak jak wciąż potrzeba zaczynu, by zakwasić ciasto świata, a trędowaci przy spotkaniu z Jezusem ciągle doznają uzdrowienia. Ileż razy prosiliśmy Boga o światło dla naszego życia słowami Bartymeusza: ut videam! – abym widział, Panie; albo prosiliśmy Go o miłosierdzie słowami celnika: Boże, miej litość dla mnie, grzesznika! Jakże pocieszeni wychodzimy z tego codziennego spotkania z Jezusem w Ewangelii św.!

96.3 Jak słodka jest dla mego podniebienia Twoja mowa: ponad miód dla ust moich![21]

„Czasami zdarza się, gdy grupa osób śpiewa razem bez akompaniamentu instrumentu muzycznego, tendencja do obniżania tonu; ich wspólny głos staje się coraz niższy. Dlatego jeżeli chór nie jest przyzwyczajony do śpiewania bez akompaniamentu, dyrygent miewa kamerton, aby od czasu do czasu podawać właściwy ton”[22].

Kiedy życie chrześcijańskie zaczyna obniżać ton, obumierać, również wtedy niezbędny jest taki kamerton, który przypomina o najwyższych tonach. Ileż razy rozważanie nad fragmentem Ewangelii św. zawierającym całą Mękę Naszego Pana staje się gwałtownym wezwaniem do porzucenia tego lękliwego życia, do którego popycha nas nadmierna troska o nasze życie doczesne...! Nie możemy traktować słów Ewangelii św. jak gdyby to była tylko zwyczajna książka. Przez wiele wieków była ona otaczana wielkim szacunkiem, i tylko niektóre wspólnoty chrześcijańskie miały przywilej posiadania jednej kopii albo tylko kilku kart! Z jaką pobożnością i czcią była ona czytana! „W czasie moich modlitw – zwierza się nam św. Tereska – zatrzymuję się przede wszystkim przy Ewangelii; w niej znajduję wszystko, co konieczne dla mojej biednej duszy. Odkrywam w niej ciągle nowe światła, ukryty mistyczny sens”[23]. Jej czytanie jest fundamentem, na którym buduje się nasza nadzieja, jest drogą do umocnienia wiary, pokarmem dla miłości, przewodnikiem, który wskazuje właściwą drogę...[24] Św. Augustyn podkreśla, że jej nauczanie jest jak „lampy umieszczone w ciemnym miejscu”[25], które wciąż oświecają nasze życie. Aby wydobyć owoce z czytania i rozmyślań, „pomyśl, że nie tylko powinieneś znać to, co ona przekazuje – dzieła i słowa Chrystusa – lecz także tym żyć. Wszystko, wszystkie szczegóły zostały tu zebrane, abyś to wcielał w konkretnych okolicznościach swojego życia. – Pan wezwał nas, katolików, abyśmy szli za Nim blisko. W tym świętym tekście odnajdziesz życie Jezusa, lecz prócz tego powinieneś też odnaleźć swoje własne życie. Naucz się również ty, jak Apostoł pełen miłości, pytać: «Panie, co chcesz, aby uczynił...» – A wtedy usłyszysz w swojej duszy wyraźną odpowiedź: «Wolę Bożą». Bierz więc codziennie do ręki Ewangelię, czytaj ją i żyj nią jako konkretną regułą. – Tak postępowali święci”[26].

Wtedy będziemy mogli powiedzieć za Psalmistą: Twoje Słowo jest lampą dla moich stóp i światłem na mojej ścieżce[27].