1. Cnoty nadprzyrodzone i dary Ducha Świętego.
            2. Siedem darów. Ich wpływ na życie chrześcijanina.
            3. Nowenna do Ducha Świętego. Modlitwa o dary Ducha świętego.

83.1 Jesteśmy otoczeni darami Bożymi. Wszelkie dobro, które posiadamy, wspaniałości duszy i ciała, wszystko to stanowi dar Boży, który ma nam pomagać w osiągnięciu szczęścia na ziemi i Nieba w życiu wiecznym. Na chrzcie nasz Ojciec Bóg napełnił nas niezliczonymi dobrami. Zmył z naszej duszy skazę grzechu pierworodnego. Obdarzył nas łaską uświęcającą, poprzez którą uczynił nas uczestnikami swojego Bożego życia i swoimi dziećmi. Staliśmy się członkami Kościoła.

Wraz z łaską Bóg ozdobił naszą duszę cnotami nadprzyrodzonymi i darami Ducha Świętego. Cnoty dają nam moc, zdolność do działania w sposób nadprzyrodzony, oceniania świata i wydarzeń z punktu widzenia wiary i postępowania jak prawdziwe dzieci Boże. Dają nam możliwość bliskiego poznania Boga, kochania Go tak, jak On siebie kocha i spełniania uczynków zasługujących na życie wieczne. Pod wpływem tych cnót nasza praca, chociaż z ludzkiego punktu widzenia wydaje się nieznacząca, zmienia się w skarb zasług na Niebo.

Cnoty nadprzyrodzone wyposażają nas w zdolności, podobnie jak nogi pozwalają nam chodzić, a oczy oglądać otaczający świat. Nie wystarczą jednak tylko nogi, żeby wybrać się w podróż, ani oczy, aby obejrzeć obraz. Potrzebne jest współdziałanie naszej wolności, naszej woli oraz wysiłek.

Dary Ducha Świętego stanowią nowy podarunek Boga dla duszy, aby doskonalej i bez wysiłku mogła czynić dobre uczynki, w których wyraża się miłość do Boga[[1]]. Zalicza się do nich pamięć o obecności Bożej, miłość do bliźnich, ofiarowanie pracy, drobne umartwienia. „Są one trwałymi dyspozycjami, które czynią człowieka uległym, by szedł za poruszeniami Ducha Świętego. (...) Dopełniają i udoskonalają cnoty tych, którzy je otrzymują. Czynią wiernych uległymi do ochotnego posłuszeństwa wobec natchnień Bożych”[[2]].

Dusza otrzymuje „wzmożenie sił, z większą łatwością staje się zdolna do posłuszeństwa i gotowa na wezwania i tchnienia Ducha. Wielka jest skuteczność tych darów, które prowadzą człowieka na najwyższe szczyty świętości; i wielka jest wspaniałość, tak iż trwają nadal w Królestwie Niebieskim nienaruszone, doskonalsze. Dzięki nim Duch Święty pobudza nas do pragnienia i popycha do zdobywania błogosławieństw ewangelicznych, które są jak otwarte kwiaty na wiosnę, jak znak i przedsmak wiecznej szczęśliwości”[[3]].

Dary Ducha Świętego kształtują nasze życie, zapewniają subtelność i wrażliwość na odbiór i realizację poruszeń i natchnień Pocieszyciela. Pomagają być dzieckiem Bożym. Dzięki temu chętniej i łatwiej kierujemy swoim życiem, postępując według woli Bożej, a nie własnych gustów i kaprysów.

Dzisiaj prosimy Ducha Świętego, by nagiął co jest harde, zwłaszcza pychę. Żeby rozgrzał serca twarde, naszą oziębłość w stosunku do Boga. Aby prowadził to, co zbłąkane[[4]], gdyż liczne są nasze przywiązania ziemskie, wielki jest ciężar naszych dawnych grzechów, wielka jest opieszałość woli i nieznajomość tego, co tylekroć było miłe Bogu. Stąd biorą się upadki i słabości, zmęczenie i klęski. Dlatego prosimy Go w naszej modlitwie, żeby uwolnił naszą duszę od pozostałości wszelkich nieczystości, które przygniatają nas do ziemi. Prośmy żeby nasza dusza wzniosła się ku majestatowi Boga i połączyła się z Nim w jednym żywym płomieniu Miłości.

Duchu Najświętszy, Dawco siedmiu darów,
            Oczyść me serce z grzechowych przywarów.
            Duchu Najświętszy, oświeć mnie nędznego,
            I wolę uczyń skłonną do dobrego[[5]].

83.2 Gdy jednak przyjdzie Pocieszyciel, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On zaświadczy o Mnie (J 15, 26). Ewangelia mszalna przytacza tę zapowiedź Pana, a liturgia Kościoła w różny sposób wzywa nas do przygotowania swoich dusz na działanie Ducha Świętego. Stanowcza walka z każdym dobrowolnym grzechem powszednim przygotowuje nas na przyjęcie światła i pomocy Pocieszyciela poprzez Jego dary. Otrzymana jasność umysłu pozwala nam poznać i zrozumieć sprawy Boże. Jego wsparcie dla naszej woli pozwala nam owocnie skorzystać z nadarzających się codziennie możliwości czynienia dobra i odrzucać pokusy tego wszystkiego, co mogłoby nas oddalić od Boga.

Dar rozumu jaśniej odsłania bogactwa wiary. Dar umiejętności pozwala należycie ocenić rzeczy stworzone i kochać przede wszystkim Boga. Dar mądrości sprawia, że poznajemy niezgłębione wspaniałości Boga i pobudza nas do szukania Go przed wszystkim rzeczami wśród naszych praw i obowiązków. Dar rady ukazuje drogi do świętości, wolę Boga w naszym życiu codziennym, pobudza do dokonania wyboru, który najbardziej odpowiada chwale Bożej i dobru innych ludzi. Dar pobożności skłania do zwracania się do Boga z ufnością dziecka jak do Ojca. Dar męstwa ustawicznie ożywia i pomaga nam pokonywać trudności, które spotykamy na swej drodze do Boga. Dar bojaźni Bożej sprawia, że unikamy okazji do grzechu, nie ulegamy pokusie, zapobiegamy wszelkiemu złu, które może zasmucić Bożego Ducha Świętego (por. Ef 4, 30). Lękamy się całkowicie odłączyć od Tego, którego kochamy i który stanowi sens naszego życia.

W tych dniach przygotowujemy się do obchodów Zesłania Ducha Świętego na Kościół reprezentowany przez Apostołów zgromadzonych wraz z Najświętszą Maryją Panną w Wieczerniku. Módlmy się usilnie o to, żebyśmy byli ulegli działaniu Pocieszyciela. Prośmy Go, aby nie przestał pobudzać i zsyłać natchnienia ludziom naszej epoki „szczególnie głodnej Ducha”[[6]]. Nasze czasy bardzo potrzebują Jego opieki i pomocy. Mówmy do Niego:

Przybądź Duchu Święty,
            Ześlij z nieba wzięty
            Światła Twego strumień.

Przyjdź, Ojcze ubogich,
            Przyjdź, Dawco łask drogich,
            Przyjdź, Światłości sumień.

Daj Twoim wierzącym,
            W Tobie ufającym,
            Siedmiorakie dary.

Daj zasługę męstwa,
            Daj wieniec zwycięstwa,
            Daj szczęście bez miary[[7]].

83.3 „Wicher i ogień Ducha Świętego muszą nieustannie otwierać granice, które my, ludzie, stale tworzymy miedzy sobą. Musimy zawsze na nowo od doświadczenia wieży Babel, od zamknięcia się w samych sobie, przechodzić do Pięćdziesiątnicy”[[8]].

Aby pogłębić nabożeństwo do Ducha Świętego, zacznijmy praktykować w pracy i w życiu codziennym cnoty ludzkie i chrześcijańskie. „Jeżeli chrześcijanin walczy o zdobycie tych cnót, jego dusza przygotowuje się do owocnego przyjęcia łaski Ducha Świętego, a działanie Boskiego Pocieszyciela umacnia ze swej strony dobre cechy ludzkie. Trzecia Osoba Trójcy Przenajświętszej – słodki gość duszy (Sekwencja Veni, Sancte Spiritus ) – daje mu swe dary: dar mądrości, rozumu, rady, męstwa, umiejętności, pobożności, bojaźni Bożej (por. Iz 11, 12)”[[9]].

Duch Święty pragnie o wiele bardziej niż my sami udzielać nam swych darów w takiej obfitości, żeby stanowiły rwącą rzekę w naszym życiu nadprzyrodzonym i rodziły w nas wspaniałe owoce. Oczekuje tylko, byśmy prosili o oczyszczenie, byśmy z głębi serca wołali: Przyjdź Duchu Święty, napełnij serca swoich wiernych i zapal w nich ogień swojej Miłości. Niczego innego nie pragnie, jak tylko napełnić nas swoją łaską i swoimi darami. Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, to o ileż bardziej Ojciec z nieba udzieli Ducha Świętego tym, którzy Go proszą (Łk 11, 13).

W ciągu tych dni przygotowań do święta Zesłania Ducha Świętego powinniśmy z pokorą prosić Ojca świateł (Jk 1, 17), żeby zesłał sercom Ducha swego Syna, który woła: Abba, Ojcze! (Gal 4, 6). Prośmy Chrystusa, żeby z łona swego Ojca zesłał nam najmilszego z gości, słodką serc radość, słodkie orzeźwienie.

Przez nowennę, którą rozpoczynamy po uroczystości Wniebowstąpienia, chcemy stać się bardziej podatni na łaski, które ustawicznie zsyła nam Pocieszyciel. Prośmy Go o każdy z darów, byśmy mogli być Jego narzędziami w rodzinie, wśród swoich zajęć, w społeczeństwie. „Pewną drogą pokory jest zastanawianie się nad tym, jak nawet przy braku talentu, rozgłosu i bogactwa możemy być skutecznymi narzędziami, jeżeli będziemy prosić Ducha Świętego, aby nam udzielił swoich darów. Apostołowie, chociaż byli nauczani przez Jezusa przez trzy lata, uciekli przerażeni przed nieprzyjaciółmi Chrystusa. Natomiast po Zielonych Światkach pozwolili się chłostać i zamykać w więzieniach, i potrafili oddać życie swoje na świadectwo swej wierze”[[10]].

Nasza wierność natchnieniom i łaskom otrzymywanym od Ducha Świętego wyrazi się często w uległości kierownictwu duchowemu, w codziennym wysiłku, żeby realizować wskazane cele.

Uciekanie się do Najświętszej Maryi Panny, Oblubienicy Boga Ducha Świętego jest niezawodnym sposobem przygotowania duszy na dary, których Pocieszyciel pragnie nam użyczyć.